برشهایی از کتاب تاریخ فلسفه اسلامی، هانری کوربن

کتاب تاریخ فلسفه اسلامی، هانری کوربن، ترجمه جواد طباطبایی، انتشارات کویر.

ص ۲۹
هرقدر گفته شود که روش تأویل با شیوه‌ی اندیشیدن رایجِ ما ناسازگار است، توجه به آن ضرورت بیشتری خواهد داشت. اگر روش تأویل در طرح کلی عالمی که به آن تعلق دارد، در نظر گرفته شود، به هیچ وجه تصنعی جلوه نخواهد کرد.
واژه تأویل با تنزیل، دو اصطلاح و مفهوم مکمل و دارای تضاد را به وجود می‌آورد. معنای دقیق تنزیل، احکام شریعت و نص وحی نازل شده بر پیامبر به توسط مَلَک وحی است. تنزیل، یعنی نازل کردن وحی از عالم بالا، برعکس، تأویل یعنی بازگشت و رجعت دادن به اصل و بنابرین بازگشت به معنای حقیقی و آغازین یک نوشته. «تأویل از اول، است و اوّل چیزی به اصل خود رسانیدن… پس، صاحب تأویل آن کس باشد که سخن از ظاهر خود بگرداند و به حقیقت برساند». (ر.ک. کلام پیر). تأویل، به عنوان تأویل درونی یا تأویل رمزی، باطنی و غیره… همین است.